Material is een paradox: net door zijn materialiteit roept hij immaterialiteit op, en leert hij ons voorbij de schijn te kijken te beseffen dat wat belangrijk is, vaak onzichtbaar is.

Een ervaring die vergelijkbaar is met die van iemand die zich in een bos begeeft, en in de verstikkende, verschuivende schaduwen een veelheid van texturen en schakeringen van hout, bladeren en schors waarneemt, die samen één geheel vormen.

Eerder dan een studie over vanille, is Material een wilde en ontketende vanille.

De opening straalt onder een engelachtige nimbus van wierook en elemi die samen oprijzen in stralende voluten, waarbij hun citroenschil het vanille-absolue verandert in een heilige balsem.

Ze kondigen met een heldere en gouden tint de intrede van Benzoë, kaneel en cinnaber aan, die versmelt tot een wolkje van tonkaboon die als een sluier de tiaré-achtige vanille bedekt, net voordat deze in de duisternis valt in een knetterende brandstapel van droog hout.

Het amberkleurige spinnen van labdanum, de cacao achtige vochtigheid van patchoeli en de dierlijke kracht van oud, onderstrepen de donkere kant van hun koningin, maar het licht overheerst altijd dankzij de abrikoos en honingachtige pulp van een osmanthus bloem, gedrenkt in witte muskus, die de finale besluit en vanille op een hemelse troon zet.